Van outback naar nightlife in Rockhampton

Prima geslapen ondanks de harde ondergrond. Af en toe een houtblok op het vuur, zodat er ’s ochtends heet water is. Mitchell hoort een dingo huilen in de verte.

 

Opstaan met een kom hete thee. Jonathan is bezig om het ontbijt te maken: cheesy toast, bacon en eieren. We hebben zelfs een toilet in de bush met stromend water! Wel zelf je emmertje vullen, en probeer je broek maar eens omhoog te trekken met een zaklamp onder je kin geklemd. Niks laten vallen!

 

Om 7 uur stijgen we weer op. We maken nog een tocht van drie uur over het landgoed, zien een paar kangoeroes, horen de ‘laughing cookaboorah’ en dalen als volleerde cowboys van een steile heuvel af. De paarden doen intussen wat ze willen: het paard van Nena (Lucy) loopt dwars door de struiken en Nena roep maar ‘ho!’. Gefrustreerd slaat ze de bladeren van zich af.

 

Terug op het station neemt Fia een douche, de rest stapt gewoon stinkend naar paard en vuur en angstzweet in de auto. De was is trouwens goed gedroogd.

We rijden in 2 uur naar Rockhampton, de ‘Beef Capital’. In 1890 werd er in de buurt goud ontdekt, en het stadje Mount Morgan werd dus een goldrush town. Nu staan er nog typische huizen uit deze streek, veel open veranda’s en op palen zodat er wind onderdoor kan circuleren. Er is ook nog een originele hangbrug om over de kreek te kunnen komen.

 

We lunchen aan het meertje. Jim ziet eindelijk weer wat toestellen om de spierballen te trainen. In zijn enthousiasme laat hij zijn telefoon op de picknicktafel liggen. Dus die ligt daar nog steeds als we naar Rockhampton verder rijden.

Rockhampton is een bijzondere plaats. Heel brede straten in een vierkant patroon. Een mooie rivieroever maar helemaal uitgestorven. Zelfs in het winkelcentrum geen beweging: na 13 uur is alles op zaterdag gesloten. Het Heritage Hotel ziet er prachtig uit. Als ik bij aankomst moet tekenen dat ik weet dat er ‘very loud music’  wordt gespeeld, blijkt dat we middenin het uitgaanscentrum van de streek terecht zijn gekomen. Het hotel is eigenlijk alleen bedoeld om je roes uit te kunnen slapen als je niet meer naar huis kunt rijden. De licentie is geldig tot 5 uur ’s ochtends!

Inmiddels is Jim erachter gekomen dat hij zijn telefoon heeft laten liggen. Terug dus naar Mount Morgan. Niet meer op de picknick-tafel, en dus op zoek naar het politiebureau. Tot Jim’s opluchting, en mijn verbazing, heeft een lokale jogger de telefoon ingeleverd. Mazzelaar …

We vieren de goede afloop met een steak (beef capital) in de ‘Great Western Hotel’, beroemd als enig hotel in de wereld met een eigen rodeo-arena! Helaas geen show vandaag (gisteren waren de oefenwedstrijden van de lokale jeugd; volgende maand treedt Acca Dacca op, tribute band van AC/DC), maar wel grote stukken vlees. Aan de muur foto’s van legendarische rodeosterren en op de televisie live rodeo.

 

In het hotel begint de jeugd warm te lopen voor een lange nacht. Ik slaap naast de Beer Garden (maar die is in de winter dicht gelukkig!) en wordt alleen om 5 uur wakker als de tent sluit, en de jongelui nog even staan te schreeuwen in de gang.