Kakadu National park – Wetlands en krokodillen

 

De weg naar Kakadu National Park leidt ons uit Darwin langs de vliegvelden van de Tweede Wereldoorlog. In die periode is Darwin zwaar gebombardeerd door de Japanners; in Darwin waren de Geallieerden gestationeerd en hun startbanen liggen er nu verlaten bij.

Langzaamaan kleurt de aarde rond we weg rood. Er scheuren Road Trains voorbij die de goederen over de weg naar de dorpen in Kakadu brengen: 4 tankwagens achter 1 truck! Verderop in het park komen we zo’n monster tegen dat net voor ons een tak van de bomen rijdt. Gelukkig valt de tak voor ons op de weg, en niet bovenop de auto.

Afwisselend droog en verbrand land, en dan weer een stuk wetlands met veel vogels in groene lelievelden. Ik moet hard remmen voor een wallaby die langs de weg huppelt en probeert over te steken.

We komen al snel bij Aurora Resort aan. Even een snelle duik voordat we op pad gaan. In de bomen zitten weer veel witte kaketoes, die lawaaiig als altijd zijn. Onze eerste stop is een wandeling rond de wetlands. Daar zitten veel vogels, maar nu in de droge tijd kunnen we niet echt dicht bij het water komen. Je moet hier overal opletten voor krokodillen, dus we gaan niet van het pad af. Een beetje saaie wandeling. Overal zie je stukken afgebrand land, dat wordt nu opzettelijk gedaan omdat veel natuur alleen groeit als er af  en toe een bosbrand overheen gaat. Volgens de Aboriginals erg goed om de rommel op te ruimen.

Veel interessanter is de wandeling bij Manngarre. Daar hangen vliegende honden in de bomen. Ze warmen daar op in de zon en maken een heleboel lawaai. Het laatste deel van de wandeling is niet toegankelijk voor mannen. Volgens de Aboriginals is dat deel van het bos voor de vrouwelijke serpent. Mannen wordt verzocht er weg te blijven, we hebben dus niet kunnen konstateren wat er speciaal is voor de vrouwen.

In de rivier worden wel 6 krokodillen gespot. De meesten liggen in de zon, eentje glijdt het modderige water in en is meteen onzichtbaar. Zo word je dus om de tuin geleid!

Laatste plek is speciaal voor Aboriginal rotstekeningen in Ubirr. Een Aboriginal Ranger vertelt hoe de tekeningen hun goden en verhalen uit de Dreamtime weergeven. De tekeningen zijn over elkaar heen geschilderd, het is belangrijker om ze te maken dan om ze te bewaren. Mooie vertelling over hun Mimi goden die de tekening hoog op de rots hebben gemaakt: daar kan geen normaal mens bijkomen!

 

 

 

 

Op de rotsen klimmen we naar een uitzichtspunt over de vlakte, en zien de zon ondergaan boven de wetlands. Het is niet duidelijk of dit een heilige plaats is; de Aboriginal rangers gaan niet mee. Op Uluru is inmiddels aangegeven dat deze heilige rots middenin Australie niet beklommen hoort te worden, maar veel toeristen houden daar geen rekening mee. We zien de schaduwen van de termietenheuvels steeds langer worden terwijl de zon langzaam achter de horizon verdwijnt. Door de bosbranden geen perfekte zonsondergang maar wel speciaal, zo middenin Aboriginal land.

De maan komt aan de andere kant van het rotsplateau op. We scheuren in het donker naar huis, en ik mis op een haartje een possum (rat-achtig buideldier) dat de weg oversteekt in het licht van de koplampen.