De Cabernet Sauvignon maakt slaperig, dus vroeg in de veren.
’s Ochtends gewekt door het geluid van regen op een golfplaten dak. Inderdaad
een grauwe ochtend en plassen op het gras.
Jim heeft zich vergrepen aan 16
blikjes tonijn en een liter yoghurt – zijn trainingsattributen worden in de
deuropening vastgemaakt maar er is niet veel beweging.
We moeten vroeg op pad; een lange tocht vandaag van 700 km.
De bagage ingeladen waarbij we enthousisast begroet worden door de hond van de
eigenaars. Nena kan haar kleren verschonen na een stel modderpoten op haar
schouder.
In de olijfgaard weer een stel kangoeroes. ’t Zijn net de
impala’s van Zuid Afrika: eerst stop je ervoor, later rijd je gewoon door als
je ze ziet.
De regen wordt zeker niet minder onderweg. Doorrijden dus om
als het kan voor het donker wordt in Evans Head aan te komen. Dat ligt
weliswaar 100 km onder Byron Bay (waar
we zondag gaan kajakken) maar aldaar is geen accommodatie meer te krijgen. Dit
weekend is er een pop-festival dus alle hotels zijn volgeboekt.
In Port Macquary zit een koala ziekenhuis, volgens de
reisgidsen. Dat is een leuke afwisseling halverwege. Het hospitaal ligt naast
het huis van een lokale familie Flynn, dat nu een museum is geworden. Het huis
is gerestaureerd in oude stijl en de familiegeschiedenis (opa uit Ierland, oma
uit Schotland geemigreerd) wordt uitgebreid toegelicht.
Het ziekenhuis bestaat uit een groot aantal verblijven. We
hebben maar weinig tijd en kijken door de tralies naar de koala’s die gered
zijn uit een bosbrand, of een ongeluk met een auto hebben gehad. Ze kunnen hoog
in hun boom klauteren, of zitten beneden onder een paraplu te schuilen. De
meeste zitten in elkaar gedoken en zien er nat en pluizig uit. Een ‘joey’
(jonkie) zit van zijn eucalyptus-bladeren te eten. Leuke dieren; jammer dat ze
zo’n stress krijgen van mensen!
Dan nog 300 km verder over Route 1 (zo’n beetje de Route 66
van Australie). Pas om half zeven in Evans Head’; de receptie ging al om zes uur dicht dus na een telefoontje vinden
we de sleutel in een kluisje. Kleine cabin (en later blijkt dat niet is
doorgekomen dat we met z’n 5-en zijn). Wel heel echt Australie!
Naast de gebruikelijke pizza en Aziatische restaurants, is
er een bistro in de RSL club. Daar moeten we dan wel lid van worden, dus sinds
vandaag ben ik een member van de RSL (Retired Servicemen League). Lekker lokaal
bier gedronken en een pasta met ‘okkies’ (octopus).
In de cabin even behelpen met slechts 2 gedekte bedden. Morgen
vroeg op om naar Byron Bay te rijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten