Om 07:45 uur komt de bus voorrijden, we zijn net op tijd. We rijden naar de jetty, maar hebben nog niet echt ontbeten. Helaas weinig te halen bij de jetty, alleen een parkeerplaats.
Op Fraser Island gelden verkeersregels, maar ze zijn anders dan op het vasteland: je mag 30 op de paden en 80 op het strand!
Ook het rijden is aangepast aan al het zand - we zitten in een 4WD bus die hobbelt en heen en weer schudt. Gary schuift vlak langs bomen, de takken zwiepen tegen de bus. Na 15 km schudden bereiken we het strand. Veel meer uitzicht, maar ook veel rustiger rijden.
We zien meteen 2 dingo's. Die leven hier nog zonder te kunnen mengen met honden. Er zijn er zo'n 300 op het eiland. Helemaal ongevaarlijk zijn ze niet: in 2001 is er nog een 9-jarig jongetje gedood.
Op het strand scheuren jeeps en bussen, en het fungeert tegelijk als landingsbaan voor kleine vliegtuigjes.
Overal zijn kreekjes die zoet water aanvoeren vanuit waterbekkens diep onder het eiland. Daar kun je ook veilig zwemmen, in tegenstelling tot de zee waar walvissen te zien zijn, en ook haaien rondzwemmen.
Verderop ligt een scheepswrak dat na 50 jaar bijna onder het zand is verdwenen. Ook zijn er gekleurde rotsen, door mineralen, hoewel het verhaal van de Aboriginals over goden, boemerangs en bloedspetters veel interessanter is.
Na de lunch maken we een korte wandeling door het regenwoud, of wat er nog over is nadat houthakkers hier in de 20ste eeuw hun kampen (inclusief school) hadden opgeslagen. Tenslotte zwemmen we in een duinmeertje, gevuld met puur regenwater en heel fijn zand. Je kunt heel ver de bodem nog zien.
Met de ferry terug, waar we worden getrakteerd op een fraaie zonsondergang. Het is inmiddels wel erg fris geworden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten